Atlantis is een legendarisch eiland dat sinds de oudheid de verbeelding van mensen over de hele wereld heeft geprikkeld. Het verhaal van Atlantis heeft niet alleen invloed gehad op de filosofie en cultuur, maar ook op talrijke theorieën over verloren beschavingen en de mysteries van de geschiedenis.Hier gaan we dieper in op de oorsprong van het Atlantis-verhaal, mogelijke locaties, en de controversiële theorieën die vaak de aandacht trekken. Eén van die theorieën is de link tussen Atlantis en de Sahara, een regio die vroeger heel anders was dan de dorre woestijn die we vandaag kennen.
De oorsprong van het verhaal van Atlantis
De eerste gedocumenteerde bron over Atlantis komt van de beroemde Griekse filosoof Plato, die in zijn dialogen Timaeus (ca. 360 v.Chr.) en Critias (ook rond 360 v.Chr.) het verhaal van Atlantis beschrijft. Plato beweert dat Atlantis een enorm eiland was dat "ver voorbij de Zuilen van Hercules" lag (nu bekend als de Straat van Gibraltar). Het eiland zou ongeveer 9.000 jaar vóór Plato's tijd, dus ongeveer 11.000 jaar geleden, bestaan hebben en zijn bestaan eindigde door een catastrofale ondergang.
Atlantis wordt door Plato omschreven als een enorme beschaving die zowel technologisch als militair superieur was. De bewoners van Atlantis zouden een rijk en geavanceerd leven hebben geleid, met indrukwekkende steden en een machtig leger. Het eiland zelf was volgens Plato groter dan Libië en Azië samen en bestond uit een hoofdstad die omgeven was door meerdere ringen van land en water. De inwoners van Atlantis zouden uitstekende bouwers zijn geweest, en hun stad was volgens de beschrijving een wonder van de oude wereld, compleet met paleizen, tempels en geavanceerde technologie.
Het verlies van Atlantis
Volgens Plato was de ondergang van Atlantis het gevolg van de morele corruptie van zijn bewoners. In de loop der tijd werden de Atlantiërs hebzuchtig en corrupt, wat hen de woede van de goden op de hals bracht. De goden besloten Atlantis te straffen, en als gevolg daarvan werd het eiland verwoest door een reeks natuurrampen. Volgens Plato verdween het eiland binnen "één enkele dag en nacht" in de zee, waardoor het in de afgrond verdween en nooit meer werd teruggevonden. De specifieke details van deze catastrofe zijn altijd onderwerp van speculatie geweest, maar het verhaal heeft sindsdien als waarschuwing gediend voor de gevaren van arrogantie en moreel verval.
De zoektocht naar de locatie van Atlantis
Het verhaal van Atlantis is door de eeuwen heen aanleiding geweest voor talloze theorieën over waar het verloren eiland zich zou kunnen bevinden. Veel van deze theorieën komen voort uit de poging om Plato’s beschrijving van Atlantis te verbinden met geografie en archeologie. Er zijn verschillende locaties voorgesteld als het mogelijke thuis van Atlantis, waaronder de Azoren, de Middellandse Zee, de Caribische Zee, en zelfs Antarctica. Eén van de meest intrigerende theorieën die onlangs steeds meer aandacht krijgt, is de mogelijkheid dat Atlantis zich in de Sahara bevond, een regio die niet altijd de dorre woestijn is die we nu kennen.
Het Eye of the Desert (de Richat Structuur)
Een van de meest fascinerende en gedurfde theorieën plaatst Atlantis in de regio van de Sahara, en meer specifiek bij de zogenaamde Richat Structuur, beter bekend als het Eye of the Desert. Deze mysterieuze geologische formatie is een enorme, concentrische cirkel die zichtbaar is vanuit de ruimte en zich bevindt in Mauritanië, in het westen van de Sahara. Het heeft een indrukwekkende diameter van ongeveer 50 kilometer en wordt vaak vergeleken met de vorm van een oog, wat de naam "Eye of the Desert" verklaart.
De Richat Structuur werd aanvankelijk beschouwd als een gevolg van meteorietinslagen of vulkanische activiteit, maar recentere studies suggereren dat het een geologische formatie is die is ontstaan door erosie van het gesteente. Het idee dat de Richat Structuur mogelijk verband houdt met Atlantis werd in de jaren 60 gepromoot door de Franse geoloog Albert de Lapparent, die opmerkte dat de vorm van de structuur overeenkwam met de beschrijving van Atlantis in de werken van Plato.
Sommige onderzoekers beweren dat de rijke geologische structuren in de omgeving van de Richat Structuur het bewijs kunnen leveren van een oude beschaving die ooit in dit gebied leefde. Het idee dat dit de locatie van Atlantis zou kunnen zijn, heeft echter weinig wetenschappelijke ondersteuning en blijft vooral speculatief. Toch blijft het een populaire theorie voor degenen die geloven in de mogelijkheid van verloren beschavingen in de regio van de Sahara.
Andere theorieën over de locatie van Atlantis
Naast de theorie van de Sahara zijn er verschillende andere locaties voorgesteld voor het verloren eiland Atlantis. Enkele van de meest prominente theorieën zijn:
De Azoren: De Azoren liggen midden in de Atlantische Oceaan, wat hen een plausibele locatie maakt voor het verloren eiland. Deze vulkanische eilanden vertonen veel geologische activiteit, wat zou kunnen overeenkomen met Plato’s beschrijving van Atlantis als een eiland dat door natuurrampen werd verwoest.
De Caribische Zee: Sommige theorieën stellen voor dat Atlantis zich ergens in de buurt van de Bahama’s of andere Caribische eilanden bevond. Er zijn onderwaterruïnes gevonden in de regio die door sommige mensen in verband worden gebracht met Atlantis.
Kreta en de Minoïsche beschaving: Er wordt ook gespeculeerd dat de Minoïsche beschaving, die floreerde op Kreta rond 1450 v.Chr., de inspiratie was voor het verhaal van Atlantis. De Minoërs waren bekend om hun indrukwekkende paleizen en geavanceerde technologie, maar hun beschaving werd verwoest door een enorme vulkaanuitbarsting op Santorini, wat als een mogelijke inspiratiebron voor de ondergang van Atlantis wordt beschouwd.
Antarctica: Sommige theorieën beweren dat Atlantis zich in Antarctica bevond, voordat het continent bedekt werd met ijs. Deze theorie is zeer speculatief, maar wordt soms genoemd in verband met oude kaarten die mogelijk een ander klimaat in de regio aangeven.
De Sahara als een voormalige "Oerwoud"
Er is echter een extra dimensie aan de theorie van Atlantis in de Sahara die de zaak nog intrigerender maakt: het idee dat de Sahara duizenden jaren geleden een weelderige, vruchtbare regio was, in plaats van de dorre woestijn die we vandaag de dag kennen. Wetenschappers hebben bewijs gevonden dat de Sahara ooit een vruchtbaar en groen gebied was, met meren, rivieren en weelderige graslanden, wat in contrast staat met het huidige woestijnlandschap.
Geologische en archeologische studies tonen aan dat de Sahara woestijn ongeveer 10.000 jaar geleden drastisch van uiterlijk veranderde. Tijdens de zogenaamde Holoceen-vochtig-periode (ongeveer 8.000 tot 6.000 jaar geleden), was de Sahara een vruchtbare regio die bevolkt werd door verschillende prehistorische beschavingen. In die tijd waren er talrijke rivieren, meren en groene vlaktes die een habitat boden voor diverse diersoorten en menselijke gemeenschappen. Er zijn zelfs rotstekeningen en grotschilderingen ontdekt die afbeeldingen van dieren zoals giraffen, olifanten en nijlpaarden tonen – dieren die nu niet in de regio voorkomen.
Het idee dat de Sahara ooit een groene "jungle" was, heeft nieuwe betekenis gekregen in de discussie over Atlantis, vooral in het licht van de ontdekking van de Sphinx van Gizeh in Egypte. Sommige onderzoekers beweren dat de Sphinx en de piramiden mogelijk gebouwd zijn door een oude beschaving die veel ouder is dan de traditioneel aanvaarde chronologie van de oude Egyptenaren. Wat nog intrigerender is, is de ontdekking van corrosie op de Sphinx, die mogelijk het gevolg is van blootstelling aan water.
De Sphinx en het bewijs van watererosie
In de late 20e eeuw werd de Sphinx van Gizeh door sommige wetenschappers en archeologen onderzocht, en er werd opmerkelijke corrosie aangetroffen op de onderkant van het standbeeld, die typisch wordt geassocieerd met watererosie. Dit was opmerkelijk, aangezien de Sphinx zich in de droge woestijn van Egypte bevindt, waar weinig neerslag valt. Het bewijs van watererosie heeft geleid tot speculaties dat de Sphinx en andere monumenten mogelijk veel ouder zijn dan de traditionele Egyptische chronologie suggereert, en dat ze mogelijk gebouwd zijn door een oudere beschaving die bestond in een tijd waarin de regio veel vochtiger was.
Dit heeft de theorie versterkt dat de Sahara ooit een vruchtbaar en bewoonbaar gebied was, mogelijk rond de tijd dat Atlantis zou hebben bestaan, en dat de ondergang van deze oude beschaving te maken heeft met een plotselinge verandering in het klimaat. Als de Sahara ooit een weelderige jungle was, zou het mogelijk zijn dat Atlantis zich ergens in de regio bevond, en de ondergang ervan zou kunnen hebben samengehangen met zowel het klimaat als de catastrofale gebeurtenissen die Plato beschreef.
A recent study by Rudolph Kuper and Stefan Kröpelin, of the University of Cologne suggest the change from a wet to an arid climate in the Sahara happened gradually with climate changes taking place on a north-to-south gradient. According to this study, arid conditions began in the Egyptian Sahara by 5300 BC. These desert conditions gradually extended to the south with Northern Sudan experiencing an arid climate circa 1500 BC.[38] Egyptologist Mark Lehner believes this climate change may have been responsible for the severe weathering found on the Sphinx and other sites of the 4th Dynasty. After studying sediment samples in the Nile Valley, Judith Bunbury, a geologist at the University of Cambridge, concluded that climate change in the Giza region may have begun early in the Old Kingdom, with desert sands arriving in force late in the era.[39]
Recently, Schoch pushed back his minimum estimate 5000 years further back, to around the end of the last ice age.[17][18][12]
Atlantis blijft een van de meest intrigerende en mystieke verhalen uit de menselijke geschiedenis. Of het nu een echte beschaving was of een filosofische allegorie, het verhaal heeft de verbeelding van mensen over de hele wereld geprikkeld. De theorieën over de locatie van Atlantis blijven zich ontwikkelen, en de mogelijke link tussen de Sahara, de oude beschavingen die daar bestonden, en de ontdekkingen rond de Sphinx en de Richat Structuur blijven fascinerend. Ondanks dat er nog geen definitief bewijs is gevonden, blijft de zoektocht naar Atlantis een van de grootste mysteries van de geschiedenis.
Piramides
De piramides van Egypte, en vooral de Grote Piramide van Gizeh, zijn iconische monumenten die vaak worden bestudeerd door wetenschappers en historici. De traditionele uitleg is dat de piramides gebouwd werden als grafmonumenten voor farao’s en dat ze dienden als symbolen van macht en religie. Er zijn echter verschillende theorieën die betrekking hebben op de symboliek en de functie van deze piramides, en sommige suggesties wijzen op een verbinding met astronomie, sterrenbeelden, en mogelijk zelfs spirituele praktijken, zonder dat er harde wetenschappelijke bewijzen zijn voor alternatieve interpretaties zoals astrale reizen.
Het Doel van de Piramides
De piramides, en in het bijzonder de Grote Piramide van Gizeh, werden gebouwd in de 4e dynastie van het Oude Egypte, ongeveer 4500 jaar geleden. Volgens de heersende archeologische opvattingen fungeerden de piramides als grafmonumenten voor farao's en hun families. Ze waren bedoeld om de farao's in hun reis naar het hiernamaals te begeleiden. Dit zou volgens de Egyptische religie ook de reden zijn dat piramides zo nauwkeurig werden georiënteerd en in een specifieke geometrie werden gebouwd.
Het idee was dat de piramide de farao beschermde en hem zou helpen om veilig door het dodenrijk te reizen. De muren van de piramide waren vaak versierd met inscripties en spreuken die de farao moesten helpen in zijn reis naar het leven na de dood.
Ja, er zijn alternatieve theorieën die beweren dat de piramides veel ouder zijn dan de algemeen geaccepteerde schattingen van ongeveer 4.500 jaar. Een van deze theorieën stelt dat de piramides mogelijk 35.000 jaar oud zijn, gebaseerd op verschillende speculaties, zoals geologische bevindingen en interpretaties van oude teksten.
Een van de belangrijkste argumenten voor deze theorie is de zogenaamde "verwering van de Sphinx" in Egypte, die volgens sommige onderzoekers niet door de wind, maar door langdurige regenval is veroorzaakt. Dit zou betekenen dat de Sphinx en de piramides al bestonden in een tijdperk waarin het klimaat van Egypte drastisch anders was, mogelijk duizenden jaren eerder dan de conventionele datering.
De Toekomstige Implicaties van Astrale Reizen en de Piramides
De theorie dat de piramides niet alleen als grafmonumenten, maar ook als instrumenten voor astrale reizen werden gebouwd, heeft belangrijke implicaties voor de manier waarop we oude beschavingen begrijpen. Als de piramides inderdaad als poorten voor spirituele of astrale reizen dienden, zou dat betekenen dat de oude Egyptenaren een geavanceerd begrip hadden van kosmische energieën en van het menselijke bewustzijn dat mogelijk verder ging dan wat wij ons kunnen voorstellen.
Astronomische Alignering van de Piramides
De piramides van Gizeh vertonen een opmerkelijke geometrische en astronomische precisie. De Grote Piramide is bijvoorbeeld nauwkeurig georiënteerd naar de vier windrichtingen, wat wijst op de belang van sterren en de zon voor de oude Egyptenaren. Deze astronomische precisie kan worden gezien als een manier om de piramide in overeenstemming te brengen met het sterrenbeeld Orion en de sterren van de hemel.
De oude Egyptenaren associeerden het sterrenbeeld Orion met Osiris, de god van de wedergeboorte en de onderwereld. Er zijn aanwijzingen dat de piramides zo werden gebouwd dat ze de sterren van Orion (de zogenaamde "Osiris-kamer") weerspiegelden, wat zou kunnen betekenen dat de piramides symbolisch bedoeld waren om de farao’s te verbinden met deze god en hun reis naar het hiernamaals te ondersteunen. Dit fenomeen wordt soms de “Orion-correlatie” genoemd.
De Geometrie van de Piramide
De geometrie van de piramides is een ander belangrijk aspect van hun ontwerp. De basis van de Grote Piramide van Gizeh is vrijwel perfect vierkant, en de hoeken zijn nauwkeurig uitgelijnd met de vier kardinale richtingen. Dit wijst op een diep begrip van wiskunde en geometrie door de oude Egyptenaren. De piramides zijn gebouwd met gebruik van de gulden snede, een wiskundig concept dat bekend staat om zijn esthetische en proportionele schoonheid. Dit soort precisie kan mogelijk ook verband houden met het spirituele of religieuze doel van de piramides, omdat het een gevoel van harmonie en balans binnen het universum weerspiegelt.
Orion en de God Osiris
De verbinding tussen de piramides en het sterrenbeeld Orion is van culturele en religieuze betekenis. De Egyptenaren associeerden Orion met Osiris, de god van de dood en de wedergeboorte. Osiris werd vaak afgebeeld als een ster, en de sterreconstellatie van Orion was een belangrijk element in de Egyptische mythologie. Het idee was dat de farao, na zijn dood, zich zou verenigen met Osiris, wat hem een leven na de dood zou garanderen.
Deze astronomische symboliek is een bewijs van de rol die sterren en hemellichamen speelden in de Egyptische religie. Het sterrenbeeld Orion was dus niet alleen een visueel referentiepunt, maar ook een belangrijk religieus symbool dat in verband werd gebracht met de cyclus van het leven en de dood.
Een nieuwe radarstudie
Een verbluffende nieuwe radarstudie heeft voor opschudding op het internet gezorgd door een uitgestrekt ondergronds complex onder de Piramiden van Gizeh te onthullen. Dit zet de lang gekoesterde overtuiging op losse schroeven dat de structuren uitsluitend als koninklijke graven werden gebouwd.
Met behulp van Synthetic Aperture Radar (SAR) tomografie hebben wetenschappers Corrado Malanga van de Universiteit van Pisa en Filippo Biondi van de Universiteit van Strathclyde de Khafre-piramide gescand. Daarbij ontdekten ze een ondergronds systeem dat zich twee kilometer uitstrekt onder alle drie de grote piramiden.
De bevindingen, openbaar gemaakt in een wetenschappelijk artikel en een persbericht op 15 maart, beschrijven vijf identieke, meerlagige structuren die door geometrische gangen met elkaar verbonden zijn bij de basis van de Khafre-piramide.
Nog opvallender waren de acht verticale cilindervormige schachten, omgeven door spiraalvormige paden die zich tot 648 meter onder het oppervlak uitstrekken. Deze schachten komen uiteindelijk samen in twee enorme kubusvormige kamers—elk met zijden van 80 meter lang.
Een video van de Reese Report verklaarde dat deze onthulling “de lang bestaande overtuiging uitdaagt dat de piramiden uitsluitend als koninklijke graven dienden.” In plaats daarvan wakkert het opnieuw speculaties aan die al decennialang circuleren—waaronder theorieën dat de structuren een mechanische of zelfs energieopwekkende functie kunnen hebben gehad.
Dergelijke theorieën zijn niet nieuw. Uitvinder Nikola Tesla speculeerde ooit dat de piramiden mogelijk de natuurlijke energie van de aarde konden opvangen en benutten. Ingenieur Christopher Dunn uitte soortgelijke ideeën in zijn boek The Giza Power Plant, waarin hij betoogde dat de Grote Piramide functioneerde als een gigantische machine die seismische trillingen in bruikbare energie kon omzetten.
Natuurlijk kon het internet het niet laten om te speculeren. “De megastructuur die ze zojuist onder de piramiden van Gizeh hebben ontdekt, is waarschijnlijk de belangrijkste ontdekking van onze levens,” postte een gebruiker op X. Anderen trokken al snel conclusies over pre-zondvloedbeschavingen of buitenaardse technologie, terwijl sommigen de vondst vergeleken met een scène rechtstreeks uit National Treasure 3.