Wanneer de Engelen hun Bazuinen Blazen
Een heilige adem door de sluier van de tijd
In het slotboek van de Bijbel — Openbaring, het boek der onthullingen — ontrolt zich een visioen dat als een echo door de eeuwen weerklinkt. Niet met donderend geweld, maar met een mystieke trilling die enkel gehoord wordt door wie luistert met het hart.
Daar, in de stilte tussen hemel en aarde, verschijnen zeven engelen. Ze dragen geen zwaarden, geen schilden, geen woorden — alleen bazuinen. Hemelse instrumenten, smetteloos, klaar om een klank te laten horen die geen mens ooit heeft gehoord, en toch door elke ziel herkend zal worden.
Elke bazuin is een sleutel.
Elke klank opent een deur tussen werelden.
Elke toon rukt een sluier weg — tussen het zichtbare en het onzichtbare, tussen illusie en waarheid.
Waarom blazen zij?
Niet uit woede.
Niet uit straf.
Niet om te vernietigen, maar om te onthullen.
Waarom?
Om mensen te waarschuwen,
de sluier op te tillen,
het goddelijke plan te onthullen,
en uiteindelijk het koninkrijk van God te vestigen.
De bazuinen kondigen geen einde aan zoals wij dat verstaan. Het is geen vernietiging, maar een heilige reiniging. Een afscheid van oude structuren, een afscheid van vergeten waarheden. Alles wat niet gebouwd is op liefde, waarheid en licht — wordt opgeschud, blootgelegd, losgemaakt.
De engelen blazen om ons wakker te maken.
Ze blazen niet naar de oren, maar naar de ziel.
Hun klank wekt herinneringen aan het oerverlangen dat in ieder van ons woont — naar een wereld die geheeld is, zuiver, verbonden.
Wanneer blazen zij?
Er is geen klok die hun moment aankondigt.
Er is geen datum om te markeren, geen dag om te vrezen.
Er is alleen een innerlijke tijd.
Wanneer?
Niet op een specifiek moment in onze tijdrekening,
maar tijdens wat wordt genoemd “de Eindtijd” —
een spirituele climax,
geen kalenderdatum.
De Eindtijd is geen apocalypse van vuur en puin, maar een innerlijke verschuiving — een kosmisch keerpunt. Het is het moment waarop de oude wereld haar adem inhoudt en de nieuwe zich aandient, niet met lawaai, maar met een trilling door het bewustzijn van de mens.
Voor sommigen is dit een toekomstig visioen.
Voor anderen — de dromers, de zieners, de innerlijke reizigers —
is die klank al te horen in het ritme van hun hart,
in hun dromen,
in dat stille weten dat iets roept vanachter de sluier.
Wat gebeurt er als zij blazen?
Elke bazuin brengt een visioen, een verschuiving, een schokgolf van waarheid. Niet altijd zichtbaar, maar wel voelbaar. Ze kondigen het kantelpunt aan — het moment waarop de wereld niet verder kan zoals ze is. Ze openen een weg naar iets wat groter is dan wat wij ooit hebben durven dromen.
-
De eerste bazuin wekt vuur en hagel — symbool voor zuivering.
-
De tweede brengt een vurige berg in zee — het vallen van arrogantie.
-
De derde laat een bittere ster vallen — de alsem die waarheid blootlegt.
-
En de overige bazuinen — zij volgen als fasen van ontwaken, als poorten die openzwaaien naar iets nieuws, iets eeuwigs.
Ze zijn geen einde.
Ze zijn een begin —
voor wie durft te luisteren.