Waarom liefde niet de allerhoogste vibratie is, maar authentiek jezelf zijn wel
Liefde. Het is een woord dat overal wordt gebruikt, een gevoel dat wordt bezongen, een kracht die als het hoogste ideaal wordt gezien. In spirituele kringen wordt vaak gezegd dat liefde de ultieme vibratie is, de hoogste frequentie die een mens kan bereiken. Maar is dat wel zo? Of is er iets dat nog krachtiger, nog puurder en nog bevrijdender is?
Wanneer we liefde beschrijven als de hoogste trilling, spreken we vaak over onvoorwaardelijke liefde. Een staat van zijn waarin je alles en iedereen omarmt zonder oordeel, zonder angst, zonder voorwaarden. Het klinkt als een hemelse staat, en dat is het ook. Maar er is een valkuil. Want liefde, hoe zuiver en krachtig ook, kan soms verward worden met iets dat buiten onszelf ligt. We kunnen liefde nastreven, onszelf ernaar laten streven, ernaar verlangen – en juist in dat verlangen kunnen we onszelf verliezen.
De ware hoogste trilling: authentiek zijn
Wat als de hoogste staat van zijn niet de liefde is die je voelt voor een ander, maar de volledige omarming van jezelf? Wat als de meest sublieme vibratie niet die van onvoorwaardelijke liefde is, maar die van volledige, ongeremde, pure authenticiteit?
Authentiek zijn betekent dat je niet probeert een bepaalde emotie, zoals liefde, te cultiveren of vast te houden. Het betekent dat je precies bent wie je bent, zonder filter, zonder maskers, zonder de noodzaak om aan een ideaal te voldoen. Het betekent dat je volledig in lijn bent met je diepste essentie, met jouw unieke energie, met datgene waarvoor jij hier op aarde bent.
Wanneer je authentiek bent, ben je in harmonie met je ware natuur. En in die staat van pure echtheid stroomt liefde moeiteloos door je heen. Niet als een doel, niet als iets om te bereiken, maar als een natuurlijke expressie van wie je bent. Je bent liefde, zonder dat je het hoeft te benoemen. En dat is waar de ware vrijheid ligt.
De valkuil van liefde als hoogste doel
Als liefde het hoogste doel wordt, kan het een streven worden. Een spiritueel ideaal dat ons onbewust in een vorm van controle of zelfafwijzing plaatst. "Ben ik wel liefdevol genoeg? Voel ik wel genoeg liefde voor alles en iedereen? Ben ik spiritueel genoeg?" Deze vragen sluipen soms stilletjes in onze zoektocht naar verlichting en kunnen ervoor zorgen dat we onszelf verloochenen in naam van een hoger vibrerend ideaal.
Maar wat als je verdriet voelt? Woede? Frustratie? Zijn die dan minderwaardig? Moeten die worden overstegen? Of zijn ze net zo heilig als liefde zelf? Authentiek zijn betekent dat je álles in jezelf erkent en omarmt, niet alleen de gevoelens die als ‘hoog’ of ‘spiritueel’ worden beschouwd. Het betekent dat je je volledige menselijke ervaring omarmt en geen enkel deel van jezelf afwijst. Juist daarin schuilt de hoogste trilling: niets onderdrukken, niets mooier maken dan het is, maar volledig en diep in je eigen waarheid staan.
Wanneer authenticiteit liefde overstijgt
De diepste vrede, de meest moeiteloze vreugde, de zuiverste verbinding – ze komen niet voort uit een poging om liefdevol te zijn, maar uit een diep geworteld zijn in jezelf. Vanuit die ruimte is liefde geen handeling meer, geen streven, maar een natuurlijke staat van zijn. En dat is misschien wel de meest bevrijdende waarheid: dat je niets hoeft te worden, niets hoeft te veranderen, niets hoeft na te jagen.
Je hoeft alleen maar te zijn. Volledig. Waarachtig. Echt.
En in die echtheid, in dat pure zijn, straal je de hoogste vibratie uit die er bestaat. Niet omdat je liefde probeert te voelen, maar omdat je jezelf toestaat om precies te zijn wie je werkelijk bent.
En dat is de essentie van het goddelijke zelf.