Druk op play en lees lekker mee
De naam die niemand riep
Er was eens een jongen, een jonge man eigenlijk.
Hij wilde geen uniform dragen, geen oorlog voeren.
Maar het was niet aan hem om te kiezen.
De oproep kwam onverwacht, als een ongenode gast.
Zijn leven veranderde in één klap.
Zijn moeder zwaaide hem uit met tranen in haar ogen.
Ze wilde hem niet verliezen, haar enige zoon.
Haar handen trilden toen ze zijn kraag rechtzette.
Maar hij wist dat hij niet beschermd zou worden.
Niet door haar liefde, niet door de soldaten.
In de eerste dagen voelde alles nog surrealistisch.
De kamer was klein, geurend naar stof en angst.
Ze leidden hem door de rituelen: marcheren, schieten.
Hij leerde overleven, maar zijn dromen verdwenen.
Er was geen ruimte voor twijfel.
Alleen maar volgen.
In de loopgraven veranderde de wereld om hem heen.
De aarde voelde zwaar, de lucht benauwd.
Elke stap was een stap verder weg van zijn oude leven.
De angst was overal, maar ook de stilte.
Het geluid van de kanonnen, het geschreeuw van zijn kameraden,
alles maakte hem moe, voelde hem leeg.
Hij begon te schrijven, elke avond.
Niet aan zijn moeder, niet aan zijn vrienden.
Maar aan een wereld die hij niet meer begreep.
Over de gruwelen, de gezichten van de doden,
de herinneringen die langzaam vervaagden.
"Waarom?" vroeg hij elke keer weer.
De woorden kwamen moeilijker.
De stilte was de grootste vijand.
De oorlog eiste niet alleen zijn lichaam,
maar ook zijn ziel, zijn menselijkheid.
En elke letter die hij schreef, voelde als een verlies.
En toen kwam de dag.
Het was niet groots, het was plotseling.
Er was chaos, verwarring, een schot.
Een moment van pijn, gevolgd door stilte.
En die stilte was het laatste wat hij hoorde.
Zijn lichaam werd meegenomen.
Zijn naam werd op een papiertje geschreven.
Maar niemand zou hem echt begrijpen.
Zijn moeder kreeg geen afscheid,
geen laatste woorden, alleen het harde feit van zijn dood.
De oorlog ging door.
Het was niet de eerste keer dat een jongen viel.
Het zou niet de laatste keer zijn.
Oorlog vraagt niet naar de menselijke prijs.
Ze vraagt om meer.
Na de strijd komt de stilte.
Maar het is een andere stilte.
Het is de stilte van wat verloren is.
Van wat nooit de kans kreeg om te bloeien.
Het is de stilte van een wereld die vergat.
De jongen man kwam niet terug.
Zijn naam werd gezegd, in de regen.
Zijn graf bleef leeg.
Maar zijn stoel aan tafel stond altijd leeg.
Oorlog vraagt om opoffering, maar biedt niets terug.
Wat we verliezen is niet alleen het leven.
Het is de mogelijkheid om te leven, te dromen, te houden.
En de vraag blijft: waarom?
Waarom moeten we dit doorgaan?
Waarom kunnen we niet kiezen voor vrede, voor liefde,
voor wat het leven werkelijk betekent?
Waarom doen we ons zelf pijn ?